‘Met een beetje lefkom je een eind’

‘Gevoel is sterker dan woorden. Daarom wil ik dat kijkers zichzelf herkennen in mijn films.’ Dat zegt Symen Hoogesteger. Hij studeerde van 2010 tot 2014 Audiovisuele Productie op het Grafisch Lyceum Rotterdam en is nu zes jaar regisseur.

‘Ik ben het GLR dankbaar voor de ruimte en vrijheid die ik kreeg tijdens mijn studie’, vertelt Symen. ‘De docenten stonden er altijd voor open als mijn vriendengroep en ik met eigen inbreng kwamen om de opdrachten op onze creatieve manier in te vullen. Die stimulans heeft tot goede resultaten geleid: de groep mensen die met zoveel interesse en passie de opleiding volgden, zijn nu nog steeds op dezelfde succesvolle manier actief in het werkveld.’ Dat blijkt, want Symen werkte bijvoorbeeld samen met Sound Designer Kristian Knoop. 

Blijf onderweg

Symen vervolgt: ‘De grootste les die ik heb geleerd op het GLR is ‘gewoon dóen!’ Ik geloof dat als je door blijft gaan met waar je mee bezig bent, je altijd op de plek komt waar je wilt zijn. Mijn commerciële werk als regisseur begon met twee projecten. Een daarvan was een videoclip voor Abee, een ontzettend getalenteerde singer/songwriter. Zij zat als artiest in dezelfde fase als ik als regisseur. Mede doordat we met een smal budget werkten, was de video heel klein, mooi en intiem. Als ik er nu op terugkijk, kunnen er wellicht honderd dingen anders, maar dat wint het niet van de nostalgische waarde. Dat project heeft nog altijd een speciaal plekje in mijn hart. Die videoclip is trouwens gemaakt met veel meer oud-studenten van het GLR. Het tweede project was een commercial voor een stichting die zich inzet voor kinderen en ouders die moeilijk kunnen leren, lezen en schrijven. Hier leerde ik veel van, omdat ik alle skills die ik had afgekeken bij andere sets, zelf kon toepassen.’ 

Bewust klein portfolio

Een tijd lang waren dit de enige twee projecten die Symen op zijn portfoliosite had gezet. En dat kwam door een gouden tip van zijn oud-stagebegeleider. ‘Ik dacht zelf dat het verkeerd was om zo weinig video’s in mijn portfolio te zetten. Maar mijn stagebegeleider behoedde me ervoor om m’n site te vullen met werk dat ik eigenlijk niet wilde maken. Als je dat wel doet, word je waarschijnlijk gevraagd voor werk waar je niet veel zin in hebt. Met de twee video’s waar ik trots op was, klopte ik aan bij bedrijven. Dat zorgde ervoor dat ik sinds dat moment alleen nog projecten regisseer waar ik graag aan wil werken. Ik maak visuele en dynamische films die gaan over de verbinding tussen mensen en de emotionele connectie. Een project waar dit goed naar voren komt, is een commercial die we voor het Concertgebouw in Amsterdam draaiden.’ 

Kijkers zijn slim

‘Ik hou ervan om precies op de scheidslijn tussen documentaires en iets visueel commercieels te zitten. De kijker mag zich afvragen of het echte mensen of acteurs zijn, en of iets gescript of spontaan is. Als dat lukt, heb ik iets oprechts gemaakt. En kijkers zijn slim, ze ontmaskeren direct neppe video’s. Aan de andere kant maakt het een kijker trots als zij zelf iets ontdekken. De kijker het gevoel geven dat ze zelf iets hebben bedacht, is de beste storytelling die er is. Denk maar eens terug aan je favoriete film en het moment dat jij iets ontdekte in een bepaalde scène. Mede daarom herinner je je die scène nog zo goed, toch?’

Julian Lennon

Covid zorgde voor veel ellende, maar er ontstond ook iets moois. Juist in deze periode kreeg Symen een unieke kans: hij werd gevraagd een documentaire te maken over Julian Lennon, de zoon van John Lennon. Symen vertelt enthousiast: ‘Een Amerikaanse artiestengalerij kocht het fotografiewerk van Julian. Om de expositie extra kracht bij te zetten, maken ze van iedere nieuwe artiest een portret in videovorm. Julian Lennon was op dat moment de grootste naam die ze hadden, dus ze wilden flink uitpakken. Er was alleen een probleem… door Covid hadden de Amerikanen een ‘no-fly policy’, waardoor zij niet naar Europa mochten vliegen. Zij konden het portret niet zelf maken. Toen kwamen ze bij mij en het productiehuis Captains terecht. Ze vroegen of wij Julian een paar dagen wilden volgen in Monaco. Dit is een absoluut hoogtepunt in mijn carrière. Niet eens zozeer omdat híj het was, maar omdat hij helemaal opbloeide. Julian heeft van dichtbij gezien hoe de media iemand kapot kunnen maken, waardoor hij - logischerwijs - best schuw is richting de media. Om dan te zien dat hij ons binnen twee dagen steeds meer toeliet in zijn leven, is het mooiste compliment dat je kan krijgen. We mochten bij hem thuis komen, hebben in zijn slaapkamer gestaan en hij heeft voor ons gekookt. Dat is mij heel veel waard. Julian is echt een supertoffe, interessante en lieve man.’ Bekijk  hier de documentaire (productie: Captains). 

Down to earth

‘Het klikte zelfs zo goed dat Julian ons vorig jaar uitnodigde op de Azoren om daar een documentaire te draaien voor een festival. Wij liepen een week met hem mee. Als je dan ziet hoe hij omgaat met grote artiesten, doet dat je beseffen dat deze man een echte legende is. Maar de zoon zijn van een bekend persoon, heeft ook nadelen. Het overschaduwt soms zijn eigen creativiteit, fotografie, muziek en de mooie persoon die hij is. Juist daarom denk ik dat hij het heel fijn vindt als er dan drie oprecht geïnteresseerde ‘down to earth’-gasten langskomen voor een documentaire. Veel mensen vinden het leuk om met Julian Lennon te praten, maar ze voeren geen gesprek. De oprechte vragen ontbreken. Wij waren daar om iets moois te maken, op zijn tempo. Daarmee stelden we elkaar op het gemak. Er zijn al plannen om dit jaar weer samen iets te maken. Daar heb ik onwijs veel zin in.’