Braldt Bralds

Met zijn portfolio in de ene hand en een lijstje met telefoonnummers van zijn favoriete illustratoren in de andere, stapte oud-student Braldt Bralds (71) begin jaren 80 in het vliegtuig naar New York. In de hoop om zijn helden te ontmoeten. Een dag later mocht hij de cover voor Time Magazine ontwerpen! Dit is het wonderlijke verhaal van een getalenteerde illustrator en artiest, die onlangs werd opgenomen in de Hall of Fame van illustratoren. 

Braldt Bralds, geboren in 1951 in Hoogkerk (Groningen), ervaarde zijn tijd op de Rotterdamse Grafische School (want zo heette het GLR destijds) als heel bijzonder. ‘Er was zelfs muziekles, waar we les kregen in klassieke muziek,’ vertelt hij via een videoverbinding vanuit zijn woonplaats Sante Fe in Californië. ‘Er zijn twee momenten die heel veel voor mij hebben betekend. Bij beide momenten speelde mijn docent Cas Driessen een grote rol. Eigenlijk is Cas de belangrijkste persoon geweest voor mijn carrière. Hij maakte iets in mij wakker dat niet meer stil te krijgen was.’

Schilderpoëzie

‘Het eerste moment was tijdens een excursie in museum Boijmans van Beuningen. Cas liet me het schilderij ‘This is Not a Pipe’ van René Magritte zien. Wat zie je, vroeg hij me. In eerste instantie raakte ik in de war… ik zag een schilderij van een pijp. Maar dat was precies wat het was. Het was geen echte pijp, maar een schilderij van een pijp. De interpretatie en wat je daarbij voelt, is voor iedereen anders. Toen viel echt het kwartje bij me. Ik ging dingen schilderen en illustreren die niet bestaan, maar wel met de werkelijkheid te maken hebben. Later leerde ik dit kennen als schilderpoëzie.’

‘Vanaf nu ben ik illustrator’

‘Het andere moment is dat Cas de opdracht gaf om een visitekaartje te ontwerpen. Geïnspireerd door het schilderij van Magritte tekende ik een penseeltje op mijn kaartje. Ik zette mijn naam erboven en onder het penseeltje schreef ik ‘illustrator’. Ik wist pas net wat een illustrator was, want dat was nog heel nieuw in het beroepenveld. Ik was nog maar een jaar of twaalf, maar vanaf die dag was ik ook illustrator.’ 
 

‘Dit ga ik niet doen…’

‘Een jaar of zes later reageerde ik op een vacature voor leerling illustrator. In die baan heb ik me heel erg ontwikkeld. Na een tijdje, kreeg ik ineens mijn ontslag. Dat is nog wel een leuk verhaal…Samen met drie collega’s moest ik een advertentie in elkaar zetten. Wij wilden iets maken wat veel beter was dan alles wat we tot dat moment hadden gemaakt. Als initiatiefnemer leverde ik de opdracht in bij mijn baas en… hij werd ontzettend kwaad. Kwaad omdat wij dit geheel op eigen houtje in zíjn tijd hadden gedaan. Ik kreeg straf. Hij verplaatste mijn bureau naar een smal plekje tussen een muur en een wasbak. Ik keek hem aan en zei: dit ga ik niet doen. Daarop werd ik ontslagen.’

Naar New York

‘Vervolgens kreeg ik een mooie baan in Amsterdam. Ik vond het nog steeds jammer dat ik me aan de regels van een Art Director moest houden, maar ik bleef mijn best doen. Als freelance illustrator werkte ik voor Libelle, Margriet en andere bladen. Langzaamaan werk ik steeds bekender in Nederland. In die tijd overtuigde een vriend mij om met hem naar New York te gaan, dé plek waar het allemaal gebeurde. We vlogen met Laker Airlines voor 75 gulden heen en weer. We sliepen bij vrienden en op maandagochtend vertrok iedereen naar zijn werk. Mijn doel die dag was: mijn favoriete illustratoren ontmoeten.’ 

Brad? Braldt? Braldt Bralds?

‘Ik maakte een top 10 met namen en telefoonnummers van mijn favoriete illustratoren. Ik besloot de nummer 5 op de lijst te bellen, want ik wilde niet te hoog maar ook niet te laag inzetten. Toen ik belde en zei dat ik een illustrator uit Nederland was, vroeg de persoon: ‘Is your name Brad? Or Braldt? Braldt Bralds?’ Ik was verbouwereerd, hoe kon hij mijn naam weten? Het bleek dat mijn beste vriend bevriend was met de beste agent uit New York. Uitgerekend hem had ik aan de telefoon. Ik vertelde waarom ik in New York was en hij nodigde me uit om direct naar zijn kantoor te komen. Zes van de tien personen op mijn lijstje vielen onder zijn agency. En toen begon het feest!’

Zevende hemel

‘Na een fantastische week in New York, keerden we terug naar Nederland. Hier ging het ook goed, ik kreeg een contract om zes covers van Elsevier te maken. In die tijd nam ik alles aan wat ik kon krijgen, maar twee jaar later wilde ik toch proberen om mijn carrière in New York door te ontwikkelen. Op 2 januari 1980 vertrok ik samen met mijn vrouw en drie poezen naar Amerika, en daar woon ik nog steeds.’ 

Hall of Fame

‘In maart 2021 kreeg ik het bericht dat ik zou worden opgenomen in de Hall of Fame van de Society of Illustrators in New York City. Dat zijn eigenlijk de Oscars voor illustratoren. Mensen zeiden weleens tegen me dat ik dit verdiende, en ik dacht: áls dit al gaat gebeuren, is dat vast ná mijn overlijden. Zo gaat dat vaak met artiesten. Maar… ik maak het hopelijk gewoon mee. Vanwege de coronasituatie heeft het evenement nog niet plaatsgevonden, de verwachting is dat dit in mei 2022 gaat gebeuren.’

Kwast

‘Vanwege een zeldzame aandoening aan mijn ogen heb ik overigens vijf jaar lang niet geschilderd. Mijn centrale zicht is verminderd, waardoor het lastig is om recht vooruit te kijken. Onlangs heb ik het schilderen weer op mogen pakken. Het gaat allemaal wat langzamer, maar hoewel ik ontzettend trots ben op de erkenning die ik krijg voor mijn werk, ben ik vooral heel dankbaar dat ik de kwast weer mag gebruiken!’, sluit Braldt lachend af.